“The Best of Martin Jones – Discover Jean Françaix”, op het label Nimbus Records. | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

De gevierde Britse pianist Martin Jones nam in 2012, de complete pianomuziek van de Franse componist Jean Françaix (1912-1997) op. “Discover Jean Françaix” is een compilatie van zijn beste werk, waarin humor, verfijning en virtuositeit samenkomen in van de meest herkenbare muziek van de 20^ste eeuw. Naast werken voor piano solo, ontdekt u “15 Portraits d’enfants d’Auguste Renoir” voor pianoduo, gespeeld door Martin Jones en Richard McMahon, en “Huit danses exotiques” voor twee piano’s, gespeeld door Martin Jones en Adrian Farmer.

Jean Françaix (foto), de zoon van de directeur van het conservatorium van Le Mans en van een zangdocente, was pas zes jaar toen hij reeds begon te componeren. Hij trok de aandacht van Nadia Boulanger, die zijn lerares in compositie werd, behaalde met als leraar Isidor Philipp, een Eerste Prijs Piano aan het Conservatorium van Parijs. Hij werd binnen de kortste tijd een gerespecteerd pianist en componeerde meer dan 200 werken, waarvan veel in de belangrijkste, grote muzikale vormen in een grote verscheidenheid aan stijlen.

Het was trouwens Nadia Boulanger die in 1938 in Parijs, de première zou dirigeren van zijn (eerste) kameropera, “Le Diable boiteux”, niet te verwarren met de gelijknamige film uit 1945 over Talleyrand van Sacha Guitry, waarvoor Louis Beydts de muziek componeerde. Begin jaren ’30 had Françaix al naam gemaakt met zijn Concertino voor piano en orkest uit 1932, dat hij enkele jaren later in première speelde en opnam met de Berliner Philharmoniker, en met een magnifiek strijktrio uit 1933. De galante muziek van Jean Françaix, altijd fris en boeiend en steevast gekenmerkt door een onfeilbaar gevoel voor stijl en charme, is sinds de verschijning van zijn eerste partituren in 1931/1932, meteen geliefd geworden bij opeenvolgende generaties musici en muziekliefhebbers.

Hij componeerde o.a. 5 opera’s (bv. “La Princesse de Clèves”), wel 13 balletten (o.a. “Les Demoiselles de la nuit” en “Les Camélias”), 3 symfonieën (waarvan één voor strijkorkest), meer dan 30! concerti, stukken voor solo-instrumenten en orkest, een groot aantal vocale werken (bv. “L’Apocalypse selon St Jean” voor 4 solisten, gemengd koor en twee orkesten), en veel kamer- en instrumentale muziek, in het bijzonder voor blaasinstrumenten.

Daarnaast componeerde hij opmerkelijke muziek voor films van o.a. Sasha Guitry, o.a. voor zijn “Napoléon” in 1954 met in de hoofdrollen Orson Welles en Erich von Stroheim als Beethoven, en voor zijn “Si Paris nous était conté” uit 1956, en voor de beklemmende film “Le Dialogue des carmélites” uit 1960 van Philippe Agostini en Raymond Léopold Bruckberger, naar het toneelstuk uit 1949 van Georges Bernanos, met o.a. Jeanne Moreau in de rol van mère Marie de l’Incarnation, niet te verwarren met de opera “Dialogues des carmélites” uit 1957 van Francis Poulenc naar de novelle, “La Dernière à l’échafaud” van Gertrud von Le Fort. Jean Françaix bleef zijn leven lang een uitgesproken neoclassicist met een eigen, unieke maar toegankelijke esthetiek, die trouw bleef aan de tonale muziek.

Martin Jones (1940), de gewezen leerling van Guido Agosti, Guy Jonson en Gordon Green aan de Royal Academy of Music in Londen, is sinds hij voor het eerst internationale aandacht kreeg in 1968 toen hij de “Dame Myra Hess Award” ontving, één van de meest gewaardeerde pianisten van Groot-Brittannië. In datzelfde jaar maakte hij zijn debuut in de Queen Elizabeth Hall in Londen en zijn debuut in Carnegie Hall in New York.