Kurt Weill, Alan Jay Lerner, “Love Life A Vaudeville in two parts” (First complete recording), door het Orchestra and Chorus of Opera North o.l.v. James Holmes, op het label Capriccio. Heerlijk! | Stretto – Magazine voor kunst, geschiedenis, filosofie, literatuur en muziek.

“Love Life”, naar het boek en met songteksten van Alan Jay Lerner en met muziek van Kurt Weill, was als conceptmusical een wegbereider. De musical vertelt het verhaal van een getrouwd stel dat van 1791 tot 1948, steeds even oud blijft en dat als gevolg van de verschillende sociale normen van elk tijdperk, verschillende huwelijksproblemen doormaakt.

De Amerikaans schrijver van filmscenario’s, libretto’s voor musicals en liedjesteksten, Alan Jay Lerner (1901-1988), werd beroemd door zijn samenwerking met de geëmigreerde componist, Frederick Loewe (1901-1988), met wie hij in 1956, o.a. “My Fair Lady” schreef. Deze musical, gebaseerd op het toneelstuk “Pygmalion” van George Bernard Shaw, over Eliza Doolittle, een Cockney-bloemenmeisje dat spraakles krijgt van de foneticus, professor Higgins zodat ze zich voor een echte “Lady” kan uitgeven, werd in 1964 succesvol verfilmd met Audrey Hepburn en Rex Harrison in de hoofdrollen.

Samen met zijn Weense vrouw, Lotte Lenya, (eigenl. Karoline Wilhelmine Charlotte Blamauer) (1898-1981) (samen op de foto) was Kurt Weill nazi-Duitsland ontvlucht. Eerst naar Parijs, waar hij het ballet, “Die sieben Todsünden” componeerde, en uiteindelijk naar New York. In de V.S. werd hij met conceptueel vernieuwende werken, o.a. de musicals, “Lady in the Dark”, “The Firebrand of Florence”, (beide op tekst van Ira Gershwin), “One touch of Venus”, “Love Life” en “Lost in the Stars”, musicals met talrijke hits, een succesvolle Broadway-componist.

In 1947, bundelden Alan Jay Lerner en Kurt Weill hun krachten, op zoek naar nieuwe projecten. Het resultaat was de musical “Love Life”. De musical ging in oktober 1948 in première in het 46th Street Theatre op Broadway (nu het Richard Rodgers) en sloot op 14 mei 1949, na 252 voorstellingen. De originele productie had Ray Middleton en Nanette Fabray in de hoofdrollen, werd geregisseerd door Elia Kazan en gechoreografeerd door Michael Kidd. Fabray won trouwens voor haar optreden een Tony Award voor Beste Hoofdrolspeelster in een Musical. Toen “Love Life” op Broadway in première ging, beschreef Weill het als een compleet nieuwe vorm van theater.

“Love Life” vertelt, afgewisseld met vaudeville-achtige nummers die commentaar geven, het verhaal van een getrouwd koppel, Sam en Susan Cooper, dat in de periode van 1791 tot 1948, maar niet ouder wordt. Ze ondervinden wel moeilijkheden in hun huwelijk en daarmee in de structuur van het huwelijk zelf en worstelen met veranderende sociale normen. “Love Life” werd in 2025 door Opera North in Leeds (de Britse première en eerste Britse opname), nieuw leven ingeblazen, met een cast met Quirijn de Lang en Stephanie Corley.

James Holmes, een bekende vertolker van klassieke musicals van o.a. Sondheim, Gershwin en Rodgers & Hammerstein, was van 1996 tot 2008, “Head of Music” van Opera North. Hij was en is weliswaar in het bijzonder verbonden met de muziek van Kurt Weill. Als een van de meest ervaren en veelzijdige Weill-vertolkers ter wereld, heeft hij een aantal belangrijke premières en opnames op zijn palmares. In 2013 was hij artist-in-residence op het internationaal Kurt Weill Festival in Dessau en een vast jurylid voor de prestigieuze Lotte Lenya Competition. In 2012 werd hij uitgenodigd om toe te treden tot de Raad van Toezicht van de Kurt Weill Foundation in New York. Als trustee van de Kurt Weill Foundation New York kreeg hij in 2018, de Lifetime Achievement Award van de Foundation.