Na het succes van haar Bach-Abel cd (ALPHA783) viert Lucile Boulanger nu de Franse viola da gamba met werken van oude meesters als Marin Marais, Sainte-Colombe en Nicolas Hotman maar ook met werk van componisten uit de 21ste eeuw (Philippe Hersant, Claire-Melanie Sinnhuber en Gerard Pesson). Sommige van hun werken werden met name speciaal voor haar gecomponeerd.
“Rhapsody in Blue”, bij de première in 1924, gepresenteerd als “An Experiment in Modern Music”, maakte George Gershwin beroemd en hij maakte al snel een versie voor piano solo, hier opgenomen door Claire Huangci. Met haar eerste solo-cd voor Alpha Classics wilde Claire Huangci dit eeuwfeest vieren naast haar wortels in Amerika, waar ze werd geboren, waar ze muziek studeerde en op negenjarige ! leeftijd debuteerde als concertpianiste. Naast George Gershwin (1898-1937), koos ze voor uitzonderlijke muziek van Amy Beach (1867-1944), Samuel Barber (1910-1981) en Earl Wild (1915-2010). Niet te missen!
Ronald Brautigam presenteert twee van Franz Schuberts late meesterwerken, de Sonates D 959 en D 960. Ze worden hier gespeeld op een pianoforte die Paul McNulty bouwde naar een instrument uit ca. 1819, van de Weense instrumentenmaker Conrad Graf en vermoedelijk vergelijkbaar is met het instrument waaraan Schubert componeerde.
Anna Fedorova verkent op haar nieuwe cd, in werk van Alexander Scriabin, Maurice Ravel, Manuel de Falla en Modest Moessorgski, de intriges van de duisternis in programmatische en uiterst virtuoze werken voor piano solo. Niet te missen!
De jazzpianist en componist Chick Corea (1941-2021) was dol op Bachs Goldbergvariaties en speelde ze vaak ook zelf. Hij schreef dat ze “in veel opzichten een inspiratiebron waren door de helderheid van zijn verweven melodieën en zijn vermogen om te componeren als een improvisator”. De pianiste Luiza Borac laat op deze cd de connectie tussen Bach en Chick Corea horen. Ze nam nl. ooit deel aan workshops van de Chick Corea Academy, die ze omschreef als “onvergetelijk en uniek”!
Deze cd bevat uitvoeringen van minder vaak opgenomen orkestrale werken van Igor Stravinsky. Ze tonen de veelzijdigheid van de Russische componist, die nooit een voorstander was van een bepaald genre van esthetische expressie. Integendeel, hij zag componeren als een intellectueel spel, een poging om zelfopgelegde muzikale problemen op te lossen die evengoed konden worden aangewakkerd door Italiaanse barokmuziek, door de polyfone structuren van de Renaissance, door jazz of door Anton Weberns seriële toonreeksen.
Maak kennis met Sarahbanda, de aanstekelijke Cubaanse band met een twist! De Sarahbanda werd nl. opgericht als onderdeel van het populaire Mozart y Mamboproject door Sarah Willis, hoorniste van de Berliner Philharmoniker en verkent de betoverende Cubaanse dansritmes op een manier die nog nooit eerder is gehoord. Hoe? Door een instrument te gebruiken dat normaal gesproken niet voorkomt in traditionele Cubaanse bandmuziek: de hoorn.
De muziek van Colin de Blamont (1690-1760) maakte deel uit van de schitterende erfenis van Lully, die verder gezet werd door André Campra. Maar verre van zich te beperken tot imitatie, introduceerde Blamont enkele subtiliteiten, bv. een instrumentaal deuntje, georkestreerd als trio, en het belang dat gehecht werd aan solopartijen in dialoog met bepaalde zangers (fluit, trompet). Bovendien werden de recitatieven afgewisseld met talrijke, aanstekelijke melodieuze “deuntjes”, die het werk nog charmanter maakten. Alweer subliem!
Rameau’s carrière liep ten einde toen in 1763, in de Académie Royale de Musique, de repetities begonnen van zijn laatste werk, “Les Boréades”, bedoeld voor de Fêtes Royales de Choisy, in juni van dat jaar, ter gelegenheid van het Verdrag of de Vrede van Parijs in 1763, het einde van de Zevenjarige Oorlog, de verzamelnaam van oorlogen gestreden tussen 1756 en 1763 in Europa en zijn koloniën. Op 27 april vonden de repetities plaats in Versailles, maar “Les Boréades” werd op het koninklijk festival niet opgevoerd. Het overlijden van de componist aan buiktyfus, in september 1764, verhinderde dat en deed zijn laatste lyrische tragedie twee eeuwen lang in de vergetelheid raken.
Na wel 10 jaar altviool te hebben gespeeld in het orkest van het Nationaal Theater van Praag, en na het componeren van zijn eerste ambitieuze werken in 1865, nam Antonin Dvořák in 1871, ontslag bij het orkest om zich te wijden aan compositie. Hij leefde van privélessen en had een baan als kerkorganist. Door de eerste lokale successen en het begin van zijn bekendheid, kreeg hij gedurende vijf jaar een beurs van de Oostenrijks-Hongaarse staat (Brahms was lid van de jury), waarmee hij zijn Vijfde symfonie, verschillende kamermuziekwerken en de van Duitse en Slavische romantiek doordrongen Serenade kon componeren. Het was een gelukkige periode in zijn leven.