Jan Vollaard nam je 40 jaar mee achter de schermen van de popmuziek. In ‘Pop!’ verzamelde hij uitermate vlot, humoristisch mar vooral heel deskundig geschreven kleedkamerverhalen, interviews en concertverslagen, met droge humor en zelfspot.
Algemeen wordt ‘Rock Around The Clock’ van Bill Haley uit 1954 beschouwd als het startpunt van de popmuziek, meer bepaald de rock ‘n’ roll. Wat gebeurde er sindsdien in de evolutie van de popmuziek? Na jazz en blues als mainstreamvarianten ontstond in de jaren vijftig de rock-‘n-roll. Chuck Berry en Bo Diddley vormden de blues om tot een snellere variant en zo ontstond de rock-‘n-roll en de rhythm-and-blues. De platenmaatschappijen gingen hierin met name de blank georiënteerde ‘high school’-variant sterk promoten, met Buddy Holly, Jerry Lee Lewis en Elvis Presley, terwijl zwarte artiesten als Chuck Berry en Bo Diddley vooral ook pop brachten. Een kenmerkend aspect in de popmuziek werd zichtbaar in de carrière van Elvis Presley, die voor het eerst het medium televisie gebruikte als een verlengde van het podium.
Zijn bekendheid en populariteit namen voor die tijd ongekende vormen aan. Het begrip popidool was geboren. Vanaf nu had de jeugd de popmuzikant om zichzelf aan te spiegelen en aan op te trekken. Soortgelijke hoogtepunten, wel in mindere mate, deden zich voor bij The Beatles (Beatle-Mania) en de toen jonge Michael Jackson. Optredens namen immense vormen aan met grote massa’s mensen. Waren het in de jaren zestig nog kleine zalen met enkele honderden mensen, in de jaren zeventig werden er al stadions afgehuurd voor grootschalige wereldtournees, en ook het muziekfestival deed zijn intrede, waarbij Woodstock een beroemd voorbeeld was.
‘Rocket 88’ van Ike Turner & Jackie Brenston uit 1951, wordt door de meesten gezien als de eerste echte rock ‘n’ roll-single, maar pas na de doorbraak van Bill Haley volgden andere iconische artiesten als Chuck Berry, Little Richard, Bo Diddley, Buddy Holly en natuurlijk Elvis Presley. Uiteraard waren er daarvoor nog de crooners, bigbands en de chansonniers.
Jan Vollaard schreef als muziekjournalist/Popcriticus colums voor o.a. OOR, NRC, Varagids, CJP (Cultureel Jongeren Paspoort) Magazine en HP/De Tijd. Het begon voor hem allemaal met de recensie van de LP “Dig ‘The New Breed” (foto) van The Jam in het eerste nummer van OOR in 1983. Daarna schreef hij 40! jaar lang wel 4.000 kleine tot pagina’s lange stukken, interviews, concertrecensies, beschouwingen, plaatsbesprekingen, nieuwscoops, reportages en necrologieën.
Jan Vollaard neemt u nu in 5 hoofdstukken mee naar de kleed- en hotelkamers van 40 beroemde zangers, zangeressen en bands, onder wie Mick Jagger, de Amerikaans rapper en acteur LL Cool J (“Ladies Love Cool James”), Neil Young, The Strokes uit New York, Bob Dylan, Nick Cave, de Amerikaans soul/R&B-zanger, Eddie Floyd (foto), Dave Grohl (drummer van de band Nirvana, Scream en voorman van de Foo Fighters), Lemmy Kilmister van Motörhead en Adele.
Ook treffen we hem in gesprek met André Hazes en met de Nederlandse hairmetalband uit de jaren ’80 en ’90, Sleeze Beez (foto), maar ook actrice Drew Barrymore, de blues zanger Seasick Steve (foto), de 11-jarige Jantje Smit en K3 komen voorbij. Daarnaast lezen we over hardnekkige onhebbelijkheden van bepaalde rockidolen en vrolijke concertverslagen van Nirvana, de Britse band Levellers (foto), de Amerikaanse punkrockband uit Californië, Green Day, Arctic Monkeys (foto) uit Sheffield, en De Staat, de rockband uit Nijmegen rond de zanger en liedjesschrijver Torre Florim.
De 5 hoofdstukken zijn chronologisch geordend van de eighties, de nineties en de noughties, t.e.m.de jaren ’10 en de jaren ’20 van onze eeuw, en dit vanaf 1983 (toen hij zelf nog zanger was van “De Leidse Sleutelgaten”) t.e.m. 2023. “Car Wheels On A Gravel Road” (1998) (foto) van Lucinda Williams, zo vertelt hij in de inleiding, is voor hem het beste album ooit, maar ook “Sticky Fingers” van de Stones, “Zuma” van Neil Young, “Man Ah Warrior” van de roots reggae deejay en producer, Tapper Zukie, “Motherland” van Natalie Merchant (eerst leadzangeres van10,000 Maniacs, dan solo)) of “By All Means Necessary” (hip hop) van Boogie Down Productions” (foto), zou hij elke dag draaien”. Een verrijkende uitgave over de oudere en de verschillende genres binnen de meer recente rockmuziek. Zeker lezen! Eerder schreef jan Vollaard “El Pea, de magie van de labelcompilatie” (foto) (Uitgeverij Noordboek).
Jan Vollaard Pop! 40 jaar tussen idolen en halve zolen 143 bladz. uitg. 