De Engelse band die de wereldberoemde rockband “Status Quo” zou worden en die 66 keer! de Britse hitparade zou halen, werd in 1962 in Londen opgericht door Francis Rossi (1949) en Alan Lancaster (1949-2021) toen ze nog samen op school zaten. Na namen als The Paladins (1962-1963), Thee Spectres (1963-1967) en Traffic (1967), werd de band in augustus 1967, officieel Status Quo.
In 1972 tekende de band bij het heavy rock label Vertigo Records. Dit betekende hun echte doorbraak (o.a. met de hit “Caroline” (1973)). Vanwege de nadruk op hardrock in tegenstelling tot de psychedelische richting van de jaren ’60, wordt de band in de jaren ’70, met Franco Rossi (leadgitaar en zang), Alan Lancaster (bas en zang), John Coghlan (drums en percussie) en Rick Parfitt (slaggitaar en zang) (de “Frantic Four”) stilaan wereldberoemd. De band opende in juli 1985 in het Wembley Stadion, het muziekspektakel “Live Aid”, een 16 uur durend internationaal benefietconcert (beschreven in de proloog van het boek) en stond op de podia van festivals zoals Pinkpop, Roskilde, Montreux en Glastonbury.
Status Quo (“The Quo”) verkocht ruim 120 miljoen albums en singles en het totaal aantal van hun concerten wordt geschat op ruim 6.000, voor een publiek van meer dan 25 miljoen mensen. In Nederland speelden ze o.a. op grote festivals als Zwarte Cross (foto) in Oost Gelre, een gemeente in de regio Achterhoek in de Nederlandse provincie Gelderland (het grootste muziekfestival van Nederland), Dauwpop (een popfestival in Hellendoorn, provincie Overijssel) en van het Nederlands Muziekfestival, Dicky Woodstock (van 1989 tot en met 2004 in Baars, daarna in Steenwijkerwold (Overijssel)). 
Het boek bevat een schat aan informatie. U volgt o.a. de band van de vormingsjaren en hun ontwikkeling richting psychedelica tussen 1962 en 1968 (“Pictures of Matchstick Men” (1968)), naar het meer hardrock/boogierockgeluid van de jaren 1968-1971, gevolgd door hun tournees. Jan Bouke Hingstman vertelt het complete verhaal, van het prille begin in Londen in o.a. El Partido in Lewisham, Café des Artistes in Chelsea en Butlins Holiday Camp in Minehead, de bezettingswisselingen in de jaren ’80, het optreden in juli 2007 op het “Concert for Diana” voor 63.000 mensen in het gigantisch, nieuw gebouwd Wembley Stadion (foto) in Londen, de studio albums en de tournees, tot de tragische dood van gitarist Rick Parfitt (foto) in 2016, en hun 33ste album, “Backbone”.
Wat had Status Quo toch wat andere bands niet hadden, wat was juist die x-factor van de groep? vraagt de auteur zich af. Deze biografie die de complete geschiedenis van de band gedetailleerd in woord en beeld vertelt, incluis de lijst van hun 33 studio albums, alle singles (chronologisch geordend) en een selectie van de verzamelalbums, bevat naast foto’s in zwart-wit, unieke kleurfoto’s van fotograaf Gerard Rappard, een fan vanaf het eerste uur. Gerard Rappard bracht trouwens zelf 2 magnifieke fotoboeken van de band uit (“Status Quo 50 Years and More” (+ een dvd met interviews en anekdotes) & “Status Quo The Hammering Years”), samen goed voor 660 bladz. met duizenden foto’s.
(Foto Boudewijn Benting)
Jan Bouke Hingstman (1966) bezocht talloze concerten en fanclubdagen van en rond Status Quo. Sinds hij in 1980, zijn eerste LP van hen kocht is hij een fervente fan en een verwoed verzamelaar geworden van het materiaal van de band.
Jan Bouke Hingstman Status Quo De kracht van de eenvoud 192 bladz. geïllustreerd uitg. Koninklijke Van Gorcum ISBN 9789023257479