De Britse pianist Martin Jones, bekend voor zijn opnames van o.a. Percy Grainger, Korngold en Szymanowski, en zijn producer Adrian Farmer, hebben onbekende muziek voor pianoduo en twee piano’s opgenomen van Reynaldo Hahn, Charles Koechlin en Germaine Tailleferre, charmante werken uit de Belle époque.
De zoektocht van Marcel Proust naar de verloren tijd, ging gepaard met muzikale herinneringen en citaten, afkomstig uit de salons van het fin-de-siècle Parijs. Voor de componisten uit die tijd vormden die salons een perfect platform voor de introductie van nieuw werk, uitgevoerd door de beste musici, voor een sympathiek, mooi, goed opgeleid en rijk publiek. Voor de muziekminnende Marcel Proust boden ze talloze mogelijkheden om de componisten te ontmoeten die hij zo bewonderde. Tijdens de ‘Belle Époque’ vermenigvuldigen de muzikale salons zich. In dat van de prins van Polignac bv., speelden Gabriel Fauré en Maurice Ravel, en Proust ontdekte er bv. de Sonate voor viool en piano van César Franck (1886). In 1894 ontmoette hij er Reynaldo Hahn (foto’s), een eclectische componist en muziekcriticus, die hem in contact bracht met de wereld van Ballets Russes. De twee mannen zijn niet alleen twee jaar lang geliefden geweest, maar hebben hun hele leven, een esthetische en intellectuele relatie onderhouden, die rijk was aan wederzijdse invloeden, uitwisselingen en confrontaties.
Reynaldo Hahn (1874-1947) was dé meester van de kleine vorm, de voortreffelijke miniatuur, charmant, geparfumeerd, nostalgisch of vrolijk, betoverend in hun fantasie en poëzie. Reynaldo Hahn was de zoon een Duits-Joodse zakenman en ingenieur uit Hamburg en een Venezolaanse moeder. Hij werd geboren in Caracas, maar woonde sinds 1878, in Parijs. Hij ging er naar het Conservatoire national supérieur de musique en werd leerling van Gounod en Massenet. Reynaldo Hahn heeft er altijd last van gehad om een “huiskamermuzikant”, een “kleine meester” of een “aangename improvisator” met een “delicaat genie” te worden genoemd. Hahn gaf blijk van dit bewustzijn toen hij tussen 1899 en 1911, zijn magnum opus voor piano solo componeerde, 53 Poèmes pour piano. De overgrote meerderheid van de “Poèmes” behield weliswaar de spontaniteit en oprechtheid die zijn vorige werken kenmerkten. We vinden in deze collectie, en voor het eerst in het oeuvre van Reynaldo Hahn, de invloed van het impressionisme.
De groep jonge, Franse componisten, bekend als “Les Six”, kwam aan het begin van de 20ste eeuw samen als een reactie op de zware, Duitse romantiek en het heersend, donker symbolisme, die Jean Cocteau formuleerde in het manifest “Le Coq et l’Arlequin”. Gevestigd in Montparnasse, werd de naam geïnspireerd door Balakirevs ‘De Vijf’ en het artikel uit 1920 van de leraar Spaanse literatuur, componist en criticus, Henri Collet (1885-1951) (foto), “Un livre de Rimsky et un livre de Cocteau – Les cinq Russes, les six Français, et Erik Satie”. Hun muziek met een eigenzinnige ritmiek en eindeloze charme, was daarentegen luchtig, geestig en onweerstaanbaar vrolijk. Cocteau’s artikelen in de tijdschriften ‘Le Mot’ en later ‘Le Coq’ werden opgevolgd door de leden van ‘Les Nouveaux Jeunes’ (die zouden uitgroeien tot ‘Les Six’), evenals de inspanningen van de excentrieke componist Erik Satie, die Georges Auric, Louis Durey, Arthur Honegger, Darius Milhaud en Germaine Tailleferre samen bracht met de dichter, Blaise Cendrars. Francis Poulenc zou hen later bij hun recitals vervoegen. Hun composities gingen eerst in première in de Salle Huyghens in Montparnasse en daarna in het Théâtre du Vieux-Colombier. De directrice van dit theater was de Parijse mezzosopraan, Jane Bathori (1877-1970).
Germaine Tailleferre (1892-1983) is vooral bekend als het enige vrouwelijk lid van de Franse componistengroep, “Les Six”. Tot haar medestudenten aan het conservatorium behoorden immers Arthur Honegger, Darius Milhaud en Georges Auric. Haar stijlvolle, vrolijke en luchthartige combinatie van neoclassicisme met scherpzinnigheid en energie, kan trouwens gerust vergeleken worden met de muziek van Poulenc en Milhaud. Tailleferre’s muzikale taal was opmerkelijk consistent gedurende haar hele carrière, van het Parijse Montparnasse tot de verenigde Staten. Haar grondige opleiding in klassieke harmonie blijkt uit haar arrangementen van wel 24 aria’s van Lully en Monteverdi en van Italiaanse en Franse componisten uit de Barok, in de cyclus, “Petites Ouvertes d’Airs Anciennes”. Maar haar originele werken combineren een essentieel classicisme met duidelijk 20ste eeuwse wendingen. 
Ze creëerde vaak tonale ambiguïteit of bitonale harmonie door twee of meer verschillende ostinati- of toonladderpassages over elkaar heen te leggen, en ze combineerde klassiek tonaal materiaal met complexere harmonie. Haar pianowerken bevatten daarenboven veel levendige, toccata-achtige bewegingen met aanstekelijke energie. Van de boeiende Romance die ze tijdens haar studie componeerde, tot haar sprankelende muziek voor de internationale tentoonstelling van Parijs in 1937, tonen de stukken aan, dat Tailleferre centraal stond in de toenmalige, Franse muziekscene.
Muziek van de geweldige, maar onterecht onderschatte componist en auditieve alchemist, Charles Koechlin (1867-1950), is steevast een ontdekking. Charles Koechlin had nl. een bijzonder suggestieve manier van componeren. Zijn fijn gestemde geluidsmix en sprekende instrumentcombinaties hebben veel van zijn collega’s Koechlin er toe gebracht hun werken te orkestreren. Zijn composities werden ook vaak gemaakt voor het innerlijk oog, omdat ze vaak verwezen naar extra-muzikale gegevens uit verhalen of romans en zelfs uit films, wat dan telkens aanleiding gaf tot sprekende melodieën, een magisch-meditatieve klank en expressief geladen momenten. Koechlin bedacht doelgericht nieuwe en gedurfde maar verfijnde klankconstellaties. Zijn onuitputtelijke fantasie verwoordde hij in zijn omvangrijke “Traité de l’orchestration” in vier delen, en samen met Fauré, Ravel en Florent Schmitt richtte hij de “Société Musicale Indépendante” op om eigentijdse muziek te bevorderen. Koechlin was de leraar van Francis Poulenc, Henri Sauguet, Cole Porter, Germaine Tailleferre en Roger Désormière. Hij huwde in 1903 Suzanne Pierrard en had vijf kinderen.
Martin Jones (°1940), de gewezen leerling van Guido Agosti, Guy Jonson en Gordon Green aan de Royal Academy of Music in Londen, is één van de meest gewaardeerde pianisten van Groot-Brittannië sinds hij voor het eerst internationale aandacht kreeg in 1968 toen hij de Dame Myra Hess Award ontving. In hetzelfde jaar maakte hij zijn debuut in Londen in de Queen Elizabeth Hall en zijn debuut in New York in Carnegie Hall, en sindsdien is er veel vraag naar recitals en concertuitvoeringen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Hij is een productieve artiest en zijn vele grote projecten omvatten de volledige solo-pianowerken van Mendelssohn, Brahms, Debussy, Grainger, Stravinsky, Korngold, Szymanowski, Granados, Guastavino, Mompou, Ernesto Halffter, Joaquin Nin, Has Gál, Jean Françaix, Jean Roger-Ducasse en Alan Richardson.
Adrian Farmer is een Britse pianist en de artistiek directeur van Nimbus Records. Hij kwam in 1979 bij Nimbus en hij is de belangrijkste platenproducent en muziekregisseur, evenals bestuurslid sinds 1983. Hij heeft gewerkt als producent met een aantal artiesten, waaronder Shura Cherkassky, Bernard Roberts, Vlado Perlemuter, en Vladimir Feltsman. Als pianist verscheen hij als begeleider van de sopraan Charlotte de Rothschild met wie hij liederen van Schubert, Schumann, Gabriel Fauré, Roger Quilter en Mathilde de Rothschild heeft opgenomen. Daarnaast heeft Farmer met Martin Jones pianoduo’s en duetten van Camille Saint-Saëns opgenomen en pianoduo’s van Schubert met Nina Walker.
Tracklist:
CD 1
Reynaldo Hahn:
Caprice mélancolique
Le Ruban dénoué
Pour bercer un convalescent
Charles Koechlin:
Suite op.6
Suite op.19
CD 2
Charles Koechlin:
4 Sonatines françaises, op.60
Germaine Tailleferre:
Jeux de Plein Air
Image
Fandango
Deux Valses
Intermezzo
Toccata
Sonate 
Hahn, Koechlin, Tailleferre Martin Jones Adrian Farmer Piano Duo 2 cd Nimbus Records NI5953