In 1872 werd Bruckners tweede symfonie in Wenen afgewezen als onspeelbaar. Bij de première in 1873, ter gelegenheid van het slotfeest van de wereldtentoonstelling onder leiding van Bruckner was het een succes. Toch bleef er weinig begrip bij de musici. Vanwege de vele generale pauzes noemden zij de 2e symfonie, de “Pausensinfonie”. Het was overigens ook de enige symfonie die aan niemand werd opgedragen. Liszt weigerde de opdracht en Wagner koos voor de derde symfonie, toen Bruckner hem de keus liet welke symfonie, zijn tweede of zijn derde, hij aan Wagner mocht opdragen.
In de herfst van 1871, nadat hij zich in Wenen had gevestigd, was Anton Bruckner begonnen aan een nieuw symfonisch project, zijn vierde, dat in minder dan een jaar zou resulteren in een voltooide en gekopieerde partituur. De Tweede Symfonie, die grotendeels in de zomer van 1872 werd gecomponeerd, vertegenwoordigde een doorbraak in Bruckners opvatting van de symfonie. Hoewel hij reeds bewegingen in sonatevorm met drie verschillende thema’s had gecomponeerd sinds hij in 1862, begonnen was met het componeren van symfonieën, breidde hij in 1872, de reikwijdte van de expositie en doorwerking enorm uit en legde hij zijn typisch raamwerk vast, dat hij consequent zou volgen in al zijn daaropvolgende symfonieën.
Toen de dirigent, Otto Dessoff (1835-1892) (foto), de partituur van Bruckners tweede doornam om de geschiktheid voor uitvoering door de Wiener Philharmoniker na te kijken, reageerde hij met, “welke onzin is dit?” (“So ein Unsinn”). Gecomponeerd in 1871, stond het werk toen nog bekend als de vierde symfonie, omdat de oorspronkelijke tweede, “Die Nullte”, in re-klein, uit 1869, (de andere waren zijn Symfonie in fa-klein (1863) en zijn (“officiële”) symfonie nr. 1 in do-klein (1866)), nog niet was verwijderd uit de catalogus van Bruckners genummerde symfonieën. 
Hoewel de première van de tweede symfonie vrij goed werd ontvangen, ging Bruckner zijn symfonie, na hem reeds twee keer gereviseerd te hebben, in 1877, grondig herwerken, waarbij hij het “overbodig” materiaal verwijderde. Hij had zelfs al aanpassingen van de oorspronkelijke versie aangebracht ter voorbereiding van de première in 1873. Zo had hij bv. qua orkestratie, meer bepaald met betrekking tot trombones, een solo vioolpartij en de vervanging van een hoorn solo door de klarinet en de altviool, reeds in zijn herziening van 1873, veranderingen aangebracht.
Voor de uiteindelijke, tweede versie, schrapte en herwerkte hij het meest aanzienlijk in de finale, waar wel 193 maten werden geknipt. In de originele versie bestond de coda ( na het citaat van het Kyrie uit zijn Mis (nr. 3) in fa-klein), van de finale uit twee fasen, een opbouw die leidde tot citaten uit het eerste deel en de tweede themagroep van deze beweging. Dit leidde tot de tweede fase, een nieuwe opbouw, die de symfonie afsloot. De eerste van deze fasen werden in de tweede versie geknipt.
In de tweede versie van de eerste beweging, oorspronkelijk “Allegro: Ziemlich Schnell”, werd het eerste deel van de coda geknipt en kreeg nu “Moderato” als tempoaanduiding. De tweede beweging werd in de tweede versie grofweg gehalveerd. De laatste helft bevatte een versierde recapitulatie van het hoornthema. Tegen het einde van deze beweging, citeerde Bruckner uit het Benedictus van zijn Mis in fa-klein voor hij via het hoofdthema, de coda liet beginnen. In de eerste versie werden beide delen van het scherzo en beide delen van het trio herhaald. Deze herhalingen werden in de tweede versie weggelaten. Het oorspronkelijk adagio van de langzame beweging, werd in de tweede versie, “Andante: Feierlich, etwas bewegt”. 
Ontdek de symfonie hier in een herziene uitgave van de versie uit 1877, in een nieuwe editie van de Amerikaanse Bruckner specialist, Paul Hawkshaw (1950) en in een uitvoering, gekenmerkt door frisheid en levendigheid, een bijwijlen heel passende, jeugdige, Schubertiaanse transparantie, energiek en poëtisch, zowel krachtig als dansant. Niet te missen!
De Duitse dirigent en pianist, Markus Poschner (1971) studeerde aan de Universiteit voor Muziek en Podiumkunsten München bij Hermann Michael. Tot zijn mentors behoorden Sir Roger Norrington, Sir Colin Davis en Jorma Panula. Van 2000 tot 2006 was Poschner chef-dirigent van het Georgisches Kammerorchester Ingolstadt en was hij ook eerste kapelmeester van de Komische Oper Berlin. Van 2007 tot 2017 was Poschner Generalmusikdirektor (GMD) van de stad Bremen, die chef-dirigentschappen van de Bremer Philharmoniker en van het Theater Bremen omvatte. Poschner werd met ingang van het seizoen 2015-2016 chef-dirigent van het Orchestra della Svizzera Italiana. In februari 2015 kondigde het Bruckner Orkest Linz de benoeming aan van Poschner als zijn volgende chef-dirigent, met ingang van het seizoen 2017-2018. Buiten Europa was Poschner vaste gastdirigent van het Orquesta Sinfónica de Chile. Poschner is ook bekend als jazzpianist. Sinds 2010 is hij ereprofessor musicologie en muziekeducatie aan de Universiteit van Bremen.
Bruckner Symphony No. #2 – 1877 Bruckner Orchestra Linz Markus Poschner cd Capriccio C8089