Tussen de publicatie van de Quatrième Livre de Pièces de Violes in 1717 en de Cinquième in 1725 bood Marin Marais zijn publiek een uitzonderlijke verzameling werken aan die zowel de viool als de viola da gamba gebruiken. Deze werken verschillen sterk van de eerdere viola da gamba-stukken, van de gebruikte instrumenten tot de formele structuren van de werken: ze omvatten een sonate geïnspireerd op Italiaanse modellen gemarkeerd “à la marésienne” (in Marais’ eigen stijl), een stuk op een drie-noten basso ostinato dat de klokken in een Parijse kerk oproept, en een verbazingwekkend monument van een stuk, La Gamme, dat Marais beschreef als een voorbeeld van een kleine opera voor instrumenten.

Lees verder →

In de zestiende eeuw was de kwaliteit van een ‘burgerlijk gesprek’ een onderwerp van grote interesse, zowel binnen geleerde academies als in de verbale spelletjes van gezellige banketten. Toen muzikale virtuozen leerden hoe ze via hun instrumenten konden ‘spreken’, was het niet meer dan logisch dat ze ook begonnen met ‘converseren’.

Lees verder →

De nieuwe artiest van Musical America en BBC Rising Star, Ian Niederhoffer is een snel opkomende, jonge dirigent. Hier onderzoekt hij samen met zijn orkest Parlando, muziek als een instrument van culturele veerkracht in het aangezicht van censuur, met name binnen de toenmalige Sovjet-Unie.

Lees verder →

Pianiste Olga Pashchenko creëert muzikale verhalen met selecties uit Felix en Fanny Mendelssohns ‘Lieder ohne Worte’. Als kinderen gebruikten de twee enorm getalenteerde broer en zus graag tekst om hun pianostukken te inspireren, hoewel het een raadsel blijft wie van hen de werkelijke uitvinder van het genre was. Het is mogelijk dat ze dit genre samen hebben gecreëerd, of zelfs dat Fanny de maker zou kunnen zijn van het genre dat traditioneel uitsluitend aan Felix wordt toegeschreven.

Lees verder →

Ambleto is een fascinerende curiositeit in de muziekgeschiedenis: een barok libretto van Apostolo Zeno over de legende van Hamlet, niet gebaseerd op Shakespeares tragedie maar op de primaire bron, de Gesta Danorum van Saxo Gramaticus. Dit roekeloze drama is voor het eerst op muziek gezet door Francesco Gasparini (Venetië 1705), wiens versie diende als basis voor een pasticcio (Londen 1712) met aria’s van verschillende componisten, waaronder Handel – daarna door Domenico Scarlatti (Rome 1715) en Giuseppe Carcani (Venetië 1743). De overgebleven aria’s uit deze verloren opera’s worden weer tot leven gewekt door het Concert de l’Hostel Dieu en de charismatische sopraan Roberta Mameli, die haar soepele stem leent aan de titeldragende Deense prins en aan de sterke vrouwen om hem heen, zijn moedige geliefde Veremonda (Shakespeares Ophelia) en zijn gekwelde moeder Gerilda (Gertrude).

Lees verder →

Bijna een eeuw voor Gluck had een andere opera genaamd Iphigénie en Tauride – hetzelfde plot, dezelfde protagonisten – enorm succes op het operatoneel. Deze ‘eerste’ Iphigénie heeft een nogal merkwaardige geschiedenis. De opera werd rond het jaar 1695 geschetst door componist Henri Desmarest, maar hij werd toen door Louis XIV uit Frankrijk verbannen omdat hij zonder toestemming van haar vader met een jong meisje was getrouwd. De onvoltooide partituur van Iphigénie werd toen toevertrouwd aan André Campra. De opera, inmiddels verloren en vergeten, werd herontdekt door Benoît Dratwicki, directeur van het Centre de Musique Baroque de Versailles, die zich verwondert over de stilistische eenheid ervan: “Campra nam de stijl van Desmarest gemakkelijk over. Hij voegde alleen wat virtuoze aria’s toe aan de divertissementen, evenals de melodieuze refreinen die zijn specialiteit waren”. Iphigénie en Tauride beleefde zijn première op 6 mei 1704 en werd vanaf 1711 in heel Europa nieuw leven ingeblazen. Dankzij Hervé Niquet, een topteam van zangers, een orkest dat goed thuis was in het Franse repertoire en al hun gezamenlijke onderzoek naar de praktijken en specifieke speeltechnieken van het begin van de 18^de eeuw, ziet Iphigénie opnieuw het daglicht.

Lees verder →

Dit deel sluit de complete Sibelius-symfonieën af, uitgevoerd door het Gothenburg Symphony Orchestra onder leiding van Santtu-Matias Rouvali. Deze serie heeft al talloze prijzen over de hele wereld gewonnen en bereikt hier zijn hoogtepunt met twee van Sibelius’ grootste symfonieën: Andrew Mellor schrijft in zijn inleidende tekst dat “we muziek horen die wordt gedragen door vormen van zwaartekrachtenergie die doen denken aan die welke de loop van een rivier bepalen”. Rouvali heeft er ook voor gekozen om acht fragmenten op te nemen van Sibelius’ toneelmuziek voor Shakespeares The Tempest. Het werd voor het eerst uitgevoerd in maart 1926 en is een van Sibelius’ laatste orkestwerken en is zeker zijn meest fascinerende compositie voor het theater.

Lees verder →

De in Mexico-Stad geboren altvioliste Dana Zemtsov heeft altijd een diepe liefde voor de kleurrijke Latijns-Amerikaanse cultuur behouden. De ontdekking van het boek Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Marquez, waarin de levendige literaire beelden van wolken van gele vlinders de aankomst van een verboden minnaar voorafgaan, inspireerde Dana om haar vroegste muzikale herinneringen opnieuw te bezoeken.

Lees verder →

“Carmina Burana”, de geënsceneerde cantate van Carl Orff, is een werk dat uniek is in de muziekgeschiedenis, beweert dirigent Paavo Järvi: “De samenkomst van middeleeuwse teksten met zulke gedurfde originele orkestrale kleuren, creëert een klankwereld die zowel archaïsch als tijdloos is, waarin koor, orkest en solisten in pracht en praal wedijveren”.

Lees verder →

De Nederlandse dirigent Bernard Haitink en het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks genoten van een lange en intensieve artistieke samenwerking, die abrupt eindigde met Haitinks overlijden in oktober 2021. BR-Klassik presenteert nu uitstekende en nog niet eerder uitgebrachte live-opnames van hun concerten uit voorgaande jaren. Deze opname van Dvořaks Zevende symfonie documenteert een concert dat in maart 1981 werd gegeven in de Herkulessaal van de Residenz in München.

Lees verder →