Prenten. Ze kunnen niet echt tegen veel daglicht, daarom bekijken we ze best in een mooi boek. We staan er niet meer bij stil maar ooit was de verspreiding van bladmuziek hét middel om een breed publiek in contact te brengen met populaire muziek. In de jaren 1890-1905 was de grafische prentkunst in Parijs danig populair dat het hét artistiek expressiemiddel was bij uitstek.
Hoewel Schönberg er zich zijn hele leven heeft tegen verzet, realiseerde regisseur Pierre Audi toch een geënsceneerde opvoering van Gurre-Lieder, oorspronkelijk een groots opgezette cantate voor vijf vocale solisten, een spreker, grote koren en een immens groot symfonieorkest. Gurre-Lieder was bedoeld om enkel in concertvorm uitgevoerd te voeren. Arnold Schönberg (1874-1951) baseerde zich op de gedichten/liederen “Gurresange” uit 1867-1870 van de Deense schrijver Jens Peter Jacobsen (1847-1885), een dichter die rond 1900 grote invloed had op de Duitse literatuur. Deze gedichten werden door de Weense literatuurhistoricus en bibliothecaris Robert Franz Arnold (1872-1938) in het Duits vertaald. Schönberg had overigens reeds tussen 1899 en 1903, als het vierde (Hochzeitslied) van zijn zes liederen voor middenstem en klavier op. 3, tekst van Jacobsen getoonzet.
De talloze toonzettingen van Goethe’s Faust zijn grotendeels bekend. Dit is niet het geval met de toonzettingen van zijn Die leiden des jungen Werthers. De prestigieuze, Duitse uitgeverij Michael Imhof publiceerde een uniek boek over de receptie van deze roman in theater, muziek en film. Het boek was oorspronkelijk de catalogus bij een tentoonstelling. Mag u niet missen!
Inleidend
Goethe’s eerste roman vertelt het verhaal van de liefde van de jonge Werther voor Lotte, een vrouw die reeds verloofd is. Deze verboden liefde eindigt tragisch. Werther pleegt kort voor Kerstdag zelfmoord.
Deels autobiografisch
In 1772 reisde de jurist en toekomstige dichter Johann Wolfgang Goethe (toen nog niet von Goethe), na zijn rechtenstudie aan de universiteiten van Leipzig en Straatsburg, naar Wetzlar in Hessen om er stage te doen bij het Rijkskamergerecht, de hoogste gerechtelijke instantie in het Heilige Roomse Rijk. Op een bal werd hij verliefd op de 19-jarige Charlotte Buff (1753-1828). Ze was jong en mooi en net als “Lotte” in de roman, zorgde ze na de dood van haar moeder voor haar jongere broers en zussen. Haar huis, het “Lottehaus” in Wetzlar, is nu als museum te bezoeken. Maar, Charlotte (Lotte) was sedert haar 15de verloofd met de Gesandschaftssekretär Johann Georg Christian Kestner (1741-1800) uit Hannover in wat toen het keurvorstendom Brunswijk-Lüneburg was. Ze zou uiteindelijk huwen met Kestner. Goethe was diep ontgoocheld maar bleef toch zijn leven lang met hen bevriend. Dit is het autobiografisch deel van de roman.
Jan Jacobs Mulder schreef een opvallend boek over de nu vergeten Afro-Franse componist, violist en dirigent Le Chevalier de Saint-George (1745-1799). Saint-George was tevens schermer en commandant van het Légion des Américains. Een onbekend maar heel opmerkelijk verhaal.
Panafieu en Mulder
Beethovens Kreutzer Sonate was oorspronkelijk opgedragen aan de violist George Augustus Polgreen. Hij werd ook Bridgetower genoemd en leefde van 1779 tot 1860. Deze vioolvirtuoos was half-Pools en…half-West-Indisch. Bridgetower was een mulat. “Un contemporain atypique de Mozart: Le Chevalier de Saint-George” is een wetenschappelijk boek van de eminente, Franse Prof. Michelle Garnier-Panafieu. Het was het resultaat van haar “Étude, diffusion et valorisation de l’Œuvre musical de Joseph de Bologne de Saint-George, dit Chevalier de Saint-George”. Zij stelde haar boek voor aan het publiek op het International Saint-George Festival in Guadeloupe in april 2011. Haar boek ging nl. over die andere gekleurde violist, de mulat Joseph Bologne. Die ging de geschiedenis in als de chevalier de Saint-George. De Nederlandse auteur Jan Jacobs Mulder verwerkte nu het leven van deze onbekende maar uitermate boeiende figuur in een prachtige roman.
Deze CD is een eerbetoon aan Gustav Mahler door het benaderen van zijn Symfonie nr. 5 in een origineel arrangement voor 17 musici uitgevoerd zonder dirigent. Deze nieuwe versie van Mahler’s 5 geeft een duidelijke en transparante kijk op het stuk, het toont het elk klein detail dat Mahler in het stuk verborgen heeft, als het ware alsof je het door een vergrootglas ziet. Tegelijkertijd geeft deze kamermuziek-uitvoering door de Natalia Ensemble een unieke kracht, energie en diepte aan het stuk welke de essentie van alle werken door Mahler is.
Coco Chanel was niet enkel het meest legendarische mode icoon van de 20ste eeuw. Ze ontwierp ook kostuums voor theater, ballet en cinema. In de geschiedenis van de Ballets Russes was ze er bij van het eerste uur en die samenwerking leidde tot wederzijdse vernieuwing, uniek in de geschiedenis van de mode, de muziek en het theater. Lees verder