Florent Schmitt (1870-1958), bekend van Psaume XLVII voor sopraan, gemengd koor, orgel en orkest, op. 38 en “La tragédie de Salomé”, op. 50, was een opvallend originele componist wiens invloeden even gevarieerd waren als zijn eigen rusteloze en fantasierijke muziek. Met deze cd laat Alain Altinoglu zijn meesterwerk ontdekken.
Het fenomenaal Chor des Bayerischen Rundfunks en het al even fenomenaal Münchner Rundfunkorchester onder leiding van Peter Dijkstra, presenteren op deze cd, Anton Bruckners Mis nr. 2 samen met vijf van zijn motetten. In “Bruckners Welt” biedt Markus Vanhoefer op een tweede cd, met talrijke muziekfragmenten , een inleiding tot deze werken en tot het leven en werk van deze geniale componist.
Onder de titel, “Da pacem” brengt het Ricercar Consort religieuze koorwerken van Heinrich Schütz. Deze composities gaven uitdrukking aan de gebeden van het volk in de tijd van de gruwelijke Dertigjarige Oorlog. De concerti (Symphoniae sacrae), motetten en psalmzettingen, brachten hoop op een rechtvaardige en duurzame vrede over, op de mensen. Twee instrumentale stukken van Johann Hermann Schein maken het programma compleet.
Het was in Rome, waar hij tussen 1707 en 1710 woonde, dat de jonge Händel deze drie oogverblindende werken componeerde. De Akademie für Alte Musik Berlin en het RIAS Kammerchor geven ons een uiterst levendige en kleurrijke lezing van deze stukken waarin de componist zijn talent tentoonspreidde: trouw aan de vormen uit het verleden, totale beheersing van het contrapunt en, toen al, een uniek gevoel voor verhalen vertellen.
Wenen maakte aan het begin van de twintigste eeuw een tijd door van een ongeëvenaarde bloei van kunst, wetenschap, muziek en psychologie. Dertig jaar later maakten Hitler en de zijnen op de meest barbaarse wijze een einde aan deze glansrijke periode. Dit is een boek over drie vrouwen die tussen 1900 en 1938, met succes een plaats veroverden in het cultureel leven van de magistrale Reichshaupt- und Residenzstadt, en die de glorie, tegenstrijdigheden en ondergang, van dichtbij meemaakten en mee vormgaven.
Bowie (1947-2016) was dé rockster van de jaren zeventig, die tussen 1970 en 1980,een reeks grensverleggende platen maakte. Ook commercieel waren ze een schot in de roos. Maar, Bowie was in de seventies niet de enige geniale songschrijver, charismatische performer en trendsetter. Die andere hemelbestormers verwierven weliswaar een aanzienlijke cultaanhang, maar bereikten nooit het grote publiek. Stonden zij in de schaduw van de alomtegenwoordige Bowie?
Na zijn subtiele interpretatie van “Iberia”, die de muziek van Albeniz verrijkte met impressionistische kleurenspelletjes, kon je verwachten dat ook pianist Nelson Goerner gevoelig zou reageren op mogelijke nuances bij Franz Liszt. Ondanks al zijn klaviermagie hebben zijn verkenningen van Liszt weinig van de vermoeiende, virtuoze poses waartoe Liszts muziek kan leiden. Daarvoor zijn Goerners kleur en dynamisch palet en zijn gevoel voor de fijngevoelige lyrische momenten in deze muziek te uitgesproken. Zijn onberispelijk pianospel laat hem voldoende ruimte om zijn aandacht te richten op de muzikale inhoud van de muziek.
“Halfhaantje en de hardrijder” verzamelt de mooiste, grappigste en griezeligste volksverhalen uit Nederland en Vlaanderen. Met in de hoofdrol gevreesde draken, lieve meerminnen, wraakzuchtige witte wieven, irritante heksen, behulpzame kabouters en onbetrouwbare weerwolven. In de sprookjes gaan de helden en heldinnen prangende problemen oplossen, een levenspartner vinden of een goudschat zoeken.
Het Singapore Symphony Orchestra en zijn muziekdirecteur Hans Graf presenteren een opname van Jozef Kozlowski’s Requiem, samen met het Singapore Symphony Chorus & Youth Choir, evenals een kwartet van uitstekende solisten: Olga Peretyatko (sopraan), Olesya Petrova (mezzosopraan), Boris Stepanov (tenor) en Christoph Seidl (bas). Het Requiem (1798) werd opgedragen aan de aftredende koning Stanislaw van Polen, en kan worden gezien als een requiem, niet alleen voor de monarch, maar voor de hele Poolse natie, die in de jaren tachtig van de achttiende eeuw door het Russische Rijk werd ingenomen.
Honderdvijftig jaar lang was het klavecimbel in Versailles, onder de heerschappij van Louis XIII, Louis XIV en Louis XV, onlosmakelijk verbonden met het hof. Vóór Versailles was het Louvre paleis, hét epicentrum van de macht. Het was een echt ceremonieel theater, waar muziek door zijn pracht en praal, indruk maakte.